Zawieście zielone latarnie... Vetrablot 2012

AUTORKA: Mojmira

Czcij przodków twych pamięć, czcij ojców mogiły:

W ich dziełach, zasługach krzep ducha, krzep siły.

Rozpadało się w to Święto Zmarłych, jakby pod ludzi, którzy nad grobami zmarłych płaczą, wspominając własne straty. A jeszcze wczoraj niebo było czyste i rozgwieżdżone, a malejący księżyc oświecał nam drogę, kiedy z malutkimi lampionami i przy dźwięku dzwonków oraz dobiegającego z oddali bębna, szliśmy przez las na spotkanie swoich przodków. Szliśmy z uniesionymi głowami, w zadumie, ale przede wszystkim z radością i dumą, że wraz ze zmarłymi, z bogami, opiekuńczymi duchami, z disami i elfami możemy stanąć w jednym kręgu jako wielka duchowa rodzina. 

Krąg nie był duży, ale dokładnie taki, jaki powinien. Niektórzy przebyli daleką drogę, by dotrzeć na te samhainowe obchody, inni poświęcili swój czas i energię na odpowiednie przygotowania miejsca i gościny dla przyjezdnych. 

Zakończyliśmy ten rok Vetrablotem, na który zaproszeni zostali wszyscy i na którym imiona ważnych dla nas zmarłych zostały wspomniane, a miód za nich i dla nich ulany. Mówiliśmy o pamięci i wspólnocie, o skarbie, jakim jest rodzina, o naszych korzeniach i o tym, że kiedyś to my staniemy się przodkami. Piliśmy za tych, którzy już odeszli i za tych, którzy mają nadejść, piliśmy za to, co wraz z tym rokiem pragnęliśmy pożegnać i za nowe drogi, które przed nami mają się ukazać. Piliśmy za wyzwania i za odwagę, za cierpienie, które oczyszcza i za poświęcenia potrzebne do osiągania celów. Piliśmy za przyjaciół, ale również za naszych wrogów, piliśmy za bliskich, ale i za tych, których na zawsze chcemy usunąć ze swojego życia. Piliśmy za spotkanie, za wspólne chwile spędzone przy rytualnym ogniu i za mijający rok.

Niechaj ten okres zawieszenia, w który właśnie wkroczyliśmy, a który jest czasem odpoczynku i oczekiwania na powrót słońca, będzie dla wszystkich okresem owocnych przemyśleń, ale też ciepła, miłości i zaufania w rodzinnym gronie.